WYGRANA ADW. DR ANDRZEJA OLASIA Z COMPENSA TUŻ S.A. VIENNA INSURANCE GROUP W WARSZAWIE W SPRAWIE POLISOLOKATY

W dniu 03.07.2017 r. Sąd Rejonowy dla Krakowa-Podgórza, Wydział I Cywilny w Krakowie uwzględnił powództwo klienta adwokata dr Andrzeja Olasia w sprawie przeciwko Compensa Towarzystwo Ubezpieczeń na Życie S.A. Vienna Insurance Group o zwrot opłaty naliczonej przez Compensa TUŻ S.A. na podstawie umowy indywidualnego ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym SuperFundusz (ogólne warunki umowy nr BRP-0207/20). Opłata ta została pobrana przez ubezpieczyciela ze środków zgromadzonych na indywidualnym rachunku klienta powstałych z wpłacanych przez klienta składek, w związku z wypowiedzeniem tej umowy przez ubezpieczonego przed upływem okresu 20 lat od rozpoczęcia ochrony ubezpieczeniowej.

Powyższy wyrok (sygn. akt I C 2444/16/P) jest prawomocny i został wykonany.

W przedmiotowej sprawie, na podstawie ogólnych warunków umowy zawartej na czas nieoznaczony, w razie wypowiedzenia umowy przez klienta przed upływem 20 lat od rozpoczęcia okresu trwania ubezpieczenia, ubezpieczyciel uprawniony był do pobrania z należnej ubezpieczonemu kwoty całkowitego wykupu opłaty zmiennej dotyczącej umarzanych aktywów, powstałych w wyniku zainwestowania składek należnych w pierwszych 2 latach okresu ubezpieczenia w wysokości równowartości łącznej wysokości miesięcznych opłat za prowadzenie indywidualnego rachunku klienta, jakie byłyby pobrane, gdyby te aktywa były utrzymane na indywidualnym rachunku ubezpieczonego do ostatniego dnia trwania umowy ubezpieczenia, w którym ubezpieczony skończyłby 65 lat, nie dłużej jednak niż za 20 lat licząc od początku okresu ubezpieczenia. W konsekwencji ewentualna decyzja o skorzystaniu przez klienta z prawa do wypowiedzenia umowy bezterminowej w ww. okresie, pod względem ponoszonych kosztów, wiązała się dla niego z analogicznymi konsekwencjami, jak w przypadku wykonywania tej umowy przez pełny okres 20 lat.

Sąd w pełni podzielił argumentację pełnomocnika powoda, zgodnie z którą tego rodzaju postanowienie przejęte z wzorca umowy przedsiębiorcy i niepodlegające indywidualnym negocjacjom, przy uwzględnieniu wysokości opłat określonych procentowo w stanowiącej część OWU tabeli opłat i prowizji, musi być uznane za sprzeczne z dobrymi obyczajami i rażąco naruszające interesy konsumenta, a tym samym niedozwolone postanowienie umowne w rozumieniu art. 385¹ Kodeksu Cywilnego. Sąd zgodził się również z pełnomocnikiem powoda, że ww. opłata, w braku rzeczywistego (przedstawionego rzetelnie klientowi na etapie kontraktowania) powiązania z jakimikolwiek kosztami ubezpieczyciela ponoszonymi w związku z wykonaniem umowy i jej wypowiedzeniem, jest w swej istocie opłatą likwidacyjną o cechach bezprawnej kary umownej za skorzystanie przez konsumenta z prawa do wypowiedzenia umowy bezterminowej i ma za zadanie powstrzymanie konsumenta od realizacji jego uprawnień, a także uzyskanie nieuzasadnionej korzyści kosztem klienta.

W szczególności Sąd podzielił stanowisko adw. dr Andrzeja Olasia, że ubezpieczyciel nie może dowolnie przerzucać na klienta swojego ryzyka gospodarczego związanego z koniecznością zrekompensowania jego ogólnych kosztów działalności, a zwłaszcza prowizji zapłaconej swojemu agentowi z tytułu zawarcia danej umowy. Wreszcie Sąd przyznał rację pełnomocnikowi powoda wskazującemu, że sporna opłata nie dotyczy głównych świadczeń stron, a tym samym może być przedmiotem oceny z punktu widzenia norm chroniących konsumenta przed abuzywnymi klauzulami umownymi, bez konieczności wykazywania, że sporne postanowienia zostały sformułowane w sposób niejednoznaczny.